Janek Sławny się powiesił

Chciałbym udawać że za mną nie stoi żaden obraz
że nic nie namalowałeś przez te lata które dla mnie
były zamknięte niedostępne jak akta pisma jakieś teczki
pochowane po gabinetach obitych tym charakterystycznym
żółtym drewnem boazerią przygotowaną żeby trwać przez lata

chciałbym udawać że się nie znaliśmy że zapomnieliśmy
każdą drogę która prowadziła do wspomnień że niechciane
zapisaliśmy przechodniom których twarzy już dziś nie poznam

chciałbym żeby upadek który sobie wymyśliłem dla dramatyzmu
wiersza dla kadru który tu kreślę żeby się nie wydarzył bo wydarzyć
się nie musiał tak jak twój pokój zaistnieć nie musiał bo przecież go
będę pamiętał i okno w którym siedzieliśmy będę pamiętał

chciałbym żebyś się nie powiesił żeby ciało twoje nie zawisło
nie zakołysało się spokojnie jakby do tego wszystkiego
pchnął cię wiatr jedynie lekko owinął się wokół twojego nadgarstka
tej blizny którą ci zrobiłem i wprawił w ruch zakończenie każdą żyłę
zapalił dla gestu z którego już nie można się wycofać
nie można zatrzymać reakcji jaka nastąpiła w reaktorze

chmura wzbiła się nad potrzaskanymi budynkami biały dym
nie zwiastował wspólnej zgody na przywództwo jedynie strach
unosił nad osiedla za późno ewakuowane za późno poinformowane
że przecież można było znaleźć z tej drogi zejście że przed szczytem
jest niewidoczny szlak ścieżka po której ledwie zejść można

ale jest tam niewidoczna jest niewidoczny ten szlak
niewidoczny zwyczajnie można go przeoczyć

a oświetlony powinien być jak pierdolone lotnisko
cały w światłach jak kasyno powinien błyszczeć bezbożnie

jak w kinie każde efektowne zakończenie
reflektory powinny świecić auta wybuchać
budynki powinny się zapadać neony zaświecać

jak w kinie powinno być to zakończenie
jak w kinie jak w jakimś jebanym jułesej

chciałbym żeby była ta ścieżka.

03/09/2021