Chibok

siedziałam na ławce
nieczynna nieoddychająca
zamknięta dla siebie i reszty
siedziałam na ławce
gdy zobaczyłam zasznurowane buty
słyszałam kroki pospieszne

a teraz jestem obdarta
jestem wygnańcem
wie pan jak trudno się
opowiada o znaku zapytania
który rośnie pod sercem
jak rak rozwijający się
jak kwiat młodości
który został zerwany
zasadami pismem
i historią w której jestem
pyłem jestem obdarta

pytania są zawsze takie same
czy się bałam czy kochałam
męża sprzedanego z karabinem
męża sprzedającego mi życie

ale wtedy siedziałam na ławce
nie spełniło się jeszcze nic
nie nabrało kształtu chaotycznego
labiryntu z którego nie mogę
wyjść bo nie widzę ścian
tylko siedziałam na ławce patrząc
na piaszczystą ulicę przecinającą
centrum miasta mojej rodziny
nie było obok gdy wpadłam w dół

nie było obok gdy wróciłam
i teraz nie wiem czy nie wolałabym
wrócić do lasu zmyć z siebie
hańbę wymysł plemienny
przez który jestem bez państwa
bez boga do którego mogę się udać

bo was interesują jedynie łzy
bo ich interesuje jedynie strach
który czułam gdy siedziałam
przed szkołą czekając na dzwonek

bardzo lubiłam się uczyć chciałam
być lekarzem żeby ratować ludzi
zdobyć wykształcenie uciec po piasku
na asfalt którym pojadę przed siebie

myśli pan że nie czuję jak mnie pan
ocenia jak patrzy z wyższością
którą macie dla nas i przez którą
jest jak jest i będzie jak będzie

pogarda napędza czarne mundury
sznurowane buty napędza w ruch
krok za krokiem odbierając mi godność
człowieczeństwo wlane przez pierś

człowieczeństwo którego nie mogę
już sama przelać bo moje mleko

jest boko haram
jestem haram
zakazana
obdarta

bo cały czas siedzę przed tą szkołą
i wrosłam w tę ławkę jak chwast
jak krzew z którego nie zapłonie
ogień nie uniesie mnie pył
tej piaszczystej drogi
która pozostanie ślepa

jak ja
jak ja
jak ja

dwieście siedemdziesiąt sześć razy ja
cały świat ja pamiętaj
cały świat
ja